پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

انتقادات زیادی بر تاسیس و آبگیری سد چم شیر وارد است از قرار گرفتن روی گسل گرفته تا گنبد‌های نمکی. از مخاطرات نشت احتمالی چاه‌های نفت اطراف سد گرفته تا نابودی محیط زیست. بعضی از منتقدین با نظر داشت به جمیع این مخاطرات، چم شیر را گتوند دو خطاب می‌کنند. روایت فرهیختگان در خصوص شیوه تهیه گزارش نیز به نوبه خود جذاب بوده و جای پیگیری دارد(گزارش ابوالقاسم رحمانی دبیر گروه جامعه). ادعا شده که مسئولان اجازه تهیه گزارش را نداده اند (.. هنوز به فنس‌های دور ساختمان که احتمالا نمایی از سد هم از پشت آن فنس‌ها قابل رویت بود نرسیده بودم که آقای مسئول روابط‌عمومی صدا کرد و برگشتم. گفت: «باعرض معذرت، من گوش‌به‌فرمان مدیران بالادستی هستم و واقعا عذرخواه و شرمنده‌ام. مدیرعامل از تهران گفتند به شما اجازه تهیه گزارش و بازدید از سد را ندهیم.» خب این هم ایرادی نداشت. آن آقایی که نمی‌شناختمش پشت تلفن می‌گفت شما ۲۵ گزارش علیه ما نوشته‌اید! ما چه کسی بود؟ نمی‌دانم. اما این حد و حجم از بغض و ناراحتی چه علتی داشت؟ چه ایرادی داشت من، با حکم ماموریت و مجوز، از پنجمین سد بزرگ کشور که به قول خودشان دستاوردی بود و به آن افتخار می‌کردند بازدید می‌کردم یا با آن همه مهندس و آدمی که از چپ و راست رژه می‌رفتند هم‌کلام می‌شدم؟ ..). آیا وقت آن نرسیده که رسانه رسالت واقعی خود را با پیگیری حقوقی برخی از برخورد‌ها انجام دهد؟ کدام مقام دولتی می‌تواند جلوی تهیه گزارش قانونی را بگیرد؟

در حالیکه شیلات، آلودگی نفتی را دلیل تلف شدن ماهی‌های ساحل عسلویه عنوان کرده، نماینده جنوب استان و محیط زیست، تلف‌شدن ماهی‌ها را ناشی از آلودگی و آلایندگی نمی‌دانند.

شاید بتوان سدها را ابزارهای خوش‌نام گذشته و بدنام حال حاضر یا آینده ایران در مدیریت آب دانست. سدهایی که روزگاری یکی پس از دیگری ساخته و افتتاح می‌شدند. اما حالا سدها به یکی از ابزارهای مدیریت آب یا سازه‌های آبی منفور بدل شده‌اند. سازه‌هایی که فعالان، کنشگران محیط‌زیست و مردم آن را یکی از دلایل نابودی محیط‌زیست ایران و به موازات آن بیکاری و آوارگی جوامع محلی می‌داند. با این حال اما همچنان متولیان آب در ایران از ساخت سدهای جدید خبر می‌دهند.